Na een lange zoektocht in verschillende windrichtingen naar een thuisgevoel dat niet gebonden is aan tijd en omstandigheden, was de kennismaking met non-dualiteit liefde op het eerste gezicht. Het voelde meteen aan als de meest natuurlijke kijk op het bestaan. Hoewel mijn brein nog een paar jaar nodig had om de drang om iets in een vatbaar of logisch model te gieten af te leren, ging het verdiepen van die liefde gepaard met het besef dat thuis nooit is weggeweest. Het enige dat het besef versluierde, was de zoektocht zelf.

Geruste Ziel is geschreven als antwoord, niet zozeer op de vraag wat is non-dualiteit, maar hoe ervaar je de impact ervan? Wat betekent het om vrij te zijn zonder je zin te kunnen doen? Waarom vertrouwen als we niets in de hand lijken te hebben? Moeten we iets specifieks doen om gewoon te kunnen zijn?

De zoektocht van de mens naar betekenis en vervulling is zo oud als de mens zelf.

Hoewel niet iedereen het leven ervaart als een teleurstellende plot of een onvrijwillige puinhoop, lijkt het gevoel dat er iets ontbreekt voor de meesten van ons wel herkenbaar. Zelfs de meest opvallende succesverhalen hebben vaak de neiging om zichzelf na verloop van tijd op te lossen in een gevoel van wat nu? Is dit het? Wat is het volgende?

Non-dualiteit wijst naar de absolute vervulling die al vervat zit in het levendige en eeuwig bruisende dit, alias dat wat gebeurt. Als één is-heid die zich onophoudelijk uitdrukt in een explosie van ontelbare en tijdelijke vormen, is deze werkelijkheid perfect volledig en zonder enige behoefte. Die ene is-heid kent geen tweede en is daarom volledig vrij om te zijn wat het is. Het is zo vrij dat er zelfs geen behoefte is om te zijn wat het is. Gewoon Zijn.

Eenmaal de mens beseft dat hij niet in afgescheidenheid bestaat maar deel uitmaakt van de volledigheid die al is, zal zijn zoektocht ophouden en zijn aangeboren vervulling tot hem doordringen. Het besef van absolute vrijheid.